موانع تعاملی صنعت و دانشگاه‌های علوم پزشکی در ایران

مقدمه: با توجه به موانع و چالش‌هایی که کشورهای در حال توسعه به جهت وجود ضعف سازماندهی بین تحقیقات و آموزش‌های دانشگاهی با بخش‌های صنعتی دارند، مطالعه حاضر با هدف تبیین موانع موجود در تعامل بین صنعت و دانشگاه‌های علوم پزشکی انجام گردید. روش‌: این پژوهش از نوع کیفی بود و به روش تحلیل محتوای مرسوم و نمونه‌گیری هدفمند انجام شد. 20 مدرس از دانشکده بهداشت دانشگاه علوم پزشکی کرمان در مطالعه مشارکت نمودند. داده‌ها با استفاده از مصاحبه‌های عمیق و بدون ساختار جمع‌آوری گردید. متن هر مصاحبه بارها خوانده و واحدهای معنایی مشخص شد و سپس کدگذاری صورت گرفت. کدها خلاصه و بر اساس مشابهت‌ها دسته‌بندی گردید و طبقات ایجاد شد. داده‌ها به طور مستمر و هم‌زمان با مرحله جمع‌آوری، به صورت مقایسه‌ای مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: سه درون‌مایه اصلی بر اساس تجارب و ابعاد درک شده توسط مشارکت کنندگان استخراج گردید که شامل «موانع فردی، موانع سازمانی و موانع محیطی» بود. موانع فردی از چهار زیرطبقه «موانع نگرشی، موانع مهارتی، موانع روان‌شناختی و موانع جمعیت‌شناختی»؛ موانع سازمانی از چهار زیرطبقه «موانع فرهنگی، موانع مدیریتی، موانع مالی و موانع ساختاری» و موانع محیطی از سه زیرطبقه «موانع قانونی، موانع ویژگی‌های خاص صنعت و موانع نظارتی» تشکیل شد.  نتیجه‎گیری: بر اساس تجارب مدرسان، «موانع نگرشی» به عنوان پرتکرارترین موانع فردی، «موانع مالی» به عنوان پرتکرارترین موانع سازمانی و «موانع قانونی» نیز به عنوان پرتکرارترین موانع محیطی شناسایی شد. مشارکت کنندگان تأکید نمودند که برنامه‌ریزی صحیح نشأت گرفته از حکمرانی خوب دولت، منجر به ایجاد تعامل مثبت بین این دو نهاد صنعت و دانشگاه می‌گردد.